1. Chrzest
Istotny obrzęd chrztu polega na zanurzeniu kandydata w wodzie lub polaniu wodą jego głowy z równoczesnym wezwaniem Trójcy Świętej, to znaczy Ojca, Syna i Ducha Świętego. Skutek chrztu lub łaski chrzcielnej jest bardzo bogatą rzeczywistością. Obejmuje ona: odpuszczenie grzechu pierworodnego i wszystkich grzechów osobistych, narodzenie do nowego życia, przez które człowiek staje się przybranym synem Ojca, członkiem Chrystusa, świątynia Ducha Świętego. Przez fakt przyjęcia tego sakramentu ochrzczony jest włączony w Kościół, Ciało Chrystusa i staje się uczestnikiem kapłaństwa Chrystusa. Od najdawniejszych czasów chrzest jest udzie4lany dzieciom, ponieważ jest łaską i darem Bożym, które nie zakładają ludzkich zasług. Wejście w życie chrze4ścijańskie daje dostęp do prawdziwej wolności. Jeśli chodzi o dzieci zmarłe bez chrztu, to liturgia Kościoła zachęca do ufności w miłosierdzie Boże i do modlitwy. W razie konieczności każda osoba może udzielić chrztu, pod warunkiem, że ma intencję uczynienia tego, co czyni Kościół i poleje wodą głowę kandydata, mówiąc: „JA CIEBIE CHRZCZĘ W IMIĘ OJCA I SYNA I DUCHA ŚWIĘTEGO”. Przy chrzcie są obecni również chrzestni, którzy wyznają razem z rodzicami wiarę Kościoła, w której dziecko otrzymuje chrzest, a po chrzcie maja wspierać rodziców w staraniu o to, by dziecko doszło do wyznania wiary i wyrażało ją życiem.
Rodzicem chrzestnym może być ten, kto:
jest wystarczająco dojrzały do pełnienia tego zadania (ukończył 16 lat),
przyjął trzy sakramenty wtajemniczenia; chrzest, bierzmowanie i Eucharystię oraz prowadzi życie zgodnie z wiarą i z zadaniem, jakie ma pełnić,
należy do Kościoła katolickiego i prawo nie zabrania mu pełnić zadań chrzestnego.
2. Bierzmowanie
Chrzest jest pierwszym i najpotrzebniejszym sakramentem, który czyni nas dziećmi Bożymi i członkami Kościoła katolickiego. Ale sam chrzest nie wystarczy. Dziecko Boże powinno się rozwijać ku pełni dojrzałości. Sakramentem chrześcijańskiej dojrzało9ści jest bierzmowanie, w którym Chrystus udziela nam swojego Ducha Świętego. Chrześcijaninem jest się w takim stopniu, w jakim uczestniczy się w życiu Chrystusa, do prowadzenia którego człowiek jest namaszczony Duchem Świętym. Jest to Duch prawdy i Kościoła, Duch odwagi do dawania świadectwa, Duch odpowiedzialności za rozwój Kościoła, Duch obecności Chrystusa w świecie. Bierzmowanie, podobnie jak chrzest wyciska w duszy chrześcijanina duchowe znamię, czyli niezatarty charakter. Dlatego ten sakrament można przyjąć tylko raz w życiu. Sakrament bierzmowania może i powinien przyjąć każdy ochrzczony. Aby godnie przyjąć sakrament, należy być w stanie łaski uświęcającej, odpowiednio przygotowanym i zdolnym do świadomego odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych. Istotnym obrzędem bierzmowania jest namaszczenie krzyżmem świętym czoła ochrzczonego wraz z włożeniem ręki przez szafarza (biskupa) i słowami : „PRZYJMIJ ZNAMIĘ DUCHA ŚWIĘTEGO”. Zaniedbanie przyjęcia tego sakramentu jest wielką stratą, utratą rozwoju do pełni, jaka zamierzył dla nas Bóg.
Świadkami bierzmowania z zasady powinni być rodzice chrzestni kandydata, a gdy to jest niemożliwe, wówczas inni wierzący, bierzmowani i praktykujący katolicy, ale nie rodzice kandydata. W czasie obrzędów sakramentu świadek kładzie prawą dłoń na ramieniu kandydata na znak, że będzie go wspierał radą w życiu zgodnym z wyznawaną wiarą.
Przygotowanie młodzieży odbywa się podczas specjalnych katechez urządzanych w parafii.
3. Najświętszy Sakrament
Najświętszy Sakrament jest to prawdziwe Ciało i prawdziwa Krew pana Jezusa pod postaciami chleba i wina. Pan Jezus ustanowił Najświętszy Sakrament w Wielki Czwartek podczas Ostatniej Wieczerzy. Msza święta to Ofiara i Uczta Nowego Testamentu, w której Pan Jezus pod postaciami chleba i wina ofiaruje się za nas swojemu Ojcu i daje nam do spożycia swoje Ciało i Krew. W pełni uczestniczymy w Eucharystii poprzez wsłuchanie się w Słowo Boże, modlitwę, śpiew i przyjęcie Chrystusa Eucharystycznego.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami kościelnymi mamy obowiązek uczestniczyć we mszy św. w następujące dni: Wszystkie niedziele, uroczystość Bożego Narodzenia (25 grudnia), Uroczystość Bożej Rodzicielki (1 stycznia), Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego (Wielkanoc), Uroczystość Ciała i Krwi Pańskiej (Boże Ciało), Uroczystość Wniebowzięcia NMP (15 sierpnia).
4. Sakrament Pokuty
Każdy grzech oddala człowieka od Boga, zrywa więź nawiązaną w sakramencie chrztu świętego, nie pozwala w pełni korzystać z Bożej łaski. W sakramencie pojednania Bóg za pośrednictwem Kościoła, którego przedstawicielem jest kapłan, przebacza nam popełnione grzechy, darowuje, przynajmniej częściowo karę za grzechy oraz na nowo obdarowuje łaską i umocnieniem. Człowiek wierzący korzysta z dobrodziejstwa sakramentu pojednania godnie i możliwie często, a bezzwłocznie w przypadku popełnienia grzechu ciężkiego (świadome i dobrowolne przekroczenie przykazań Bożych lub kościelnych w rzeczy ważnej).
Warunki dobrej spowiedzi:
- Rachunek sumienia – przypomnienie sobie wszystkich grzechów od ostatniej, dobrze odprawionej spowiedzi.
- Żal za grzechy – boleść duszy z powodu zranienia Boga – Najlepszego Ojca. Bóg bez żalu nie odpuszcza żadnego grzechu.
- Postanowienie poprawy – postanowienie unikania wszystkich grzechów, zwłaszcza ciężkich oraz sposobności do grzechu. Postanowienie to dotyczy także naprawy wyrządzonego zła.
- Szczera spowiedź – wyznanie wszystkich zapamiętanych od ostatniej spowiedzi grzechów przed kapłanem (Boga nigdy nie okłamię).
- Zadośćuczynienie – wypełnienie zadanej przez kapłana pokuty i naprawienie wszystkich szkód (w miarę możliwości) wyrządzonych przez grzech
5. Namaszczenie chorych
Każda sytuacja życiowa człowieka, jeśli patrzy się na nią oczyma wiary, jest dla niego jakimś wezwaniem Bożym. Także i szczególnie trudna sytuacja, jaka jest choroba. Każda choroba przypomina nam, ze nasze przebywanie na ziemi jest tylko czasowe. Nasza ojczyzna jest w niebie. Choroba i cierpienie chrześcijanina maja wielkie znaczenie dla samego chorego jak i dla całego świata. W ochrzczonym żyje Chrystus, ochrzczony cierpi z Chrystusem i przez to przyczynia się do zbawienia własnego i całego świata. Zadaniem chorego jest, aby swoim przykładem napominał innych, by nie zapomnieli o sprawach istotnych i wartościach wyższych. Dopomaga mu w tym przyjęcie sakramentu namaszczenia, w którym do chorego przychodzi Chrystus Pan, Ten, który troszczy się o chorych, uzdrawia ich dusze i ciała; cierpiał dla nas. ludzi i zbawia nas przez ofiarę swoich cierpień.
Sakrament namaszczenia chorych udziela łaski Ducha Świętego, która podnosi zaufanie człowieka chorego do Boga, umacnia go w cierpieniach, pomaga mu do zbawienia, pomaga wrócić do zdrowia, jeśli to pożyteczne dla zbawienia duszy, gładzi grzechy powszednie, a również ciężkie, jeśli przyjęcie sakramentu pojednania jest niemożliwe.
Przygotowanie mieszkania: stół nakryty białym obrusem, krzyż, świeca. W czasie udzielania sakramentu namaszczenia chorych powinni modlić się wspólnie także domownicy. Sakramentu namaszczenia chorych można udzielić w następujących przypadkach:
- jeśli jest poważna choroba
- osobom starszym wiekiem
- przed operacją medyczną
- nieprzytomnym lub psychicznie chorym, jeśli można przypuszczać, że w normalnych warunkach życzyłyby sobie przyjęcia tego sakramentu.
6. Małżeństwo
Każde małżeństwo zawarte jako trwała wspólnota życia mężczyzny i kobiety posiada swoją godność i jest z natury dobre, bo jest ustanowione przez Stwórcę nieba i ziemi. Związek małżeński dwojga ochrzczonych i bierzmowanych jest święty, bo jest sakramentem, znakiem świętym i obrazem związku, jaki istnieje między Chrystusem wspólnotą wierzących w Kościele.
Małżeństwo jest święta rzeczywistością również w odniesieniu do celu ostatecznego. Od chwili ślubu dwoje ludzi wędruje wspólna drogą, poprzez wspólne zamieszkanie, dążenie do osiągnięcia godnego poziomu życia materialnego i kulturalnego, kulturalnego poprzez to, do wzajemnego uświęcenia. Sakrament małżeństwa daje małżonkom zdolność i stałą gotowość do wszelkich poświęceń i ofiar.
Do istoty małżeństwa należy jedność, nierozerwalność i otwartość na płodność. Poligamia jest przeciwna jedności małżeństwa; rozwód rozłącza to, co Bóg złączył. Odrzucenie płodności pozbawia życie małżeńskie dziecka, które jest najcenniejszym darem małżeństwa.
Chrześcijański dom jest miejscem, gdzie dzieci otrzymują pierwsze głoszenie wiary. Dlatego dom rodzinny słusznie jest nazwany „Kościołem domowym”, wspólnotą łaski i modlitwy, szkołą cnót ludzkich i miłości chrześcijańskiej.
Bezpośrednie przygotowanie do zawarcia małżeństwa chrześcijańskiego: na około trzy miesiące przed datą zawarcia związku małżeńskiego, narzeczeni zgłaszają się osobiście w kancelarii parafialnej.
Należy przynieść ze sobą:
- metrykę chrztu (wystawiona nie później, niż przed 6 miesiącami),
- dokumenty z USC,
- dowód osobisty,
- świadectwo ukończenia nauki religii.
Wszystkich narzeczonych obowiązują 4 nauki przedmałżeńskie i spotkania w poradni rodzinnej. Narzeczeni, którzy chcą zawrzeć związek małżeński w innej parafii (niż miejsce zamieszkania jednego z narzeczonych) potrzebują zaświadczenia od swojego ks. proboszcza zezwalające na załatwienie formalności prze4dślubnych w innej parafii.
Informacje o naukach przedmałżeńskich także: www.spotkania.emaus.pl
7. Kapłaństwo
Wybór zarówno małżeństwa jak i kapłaństwa jako drogi życiowej jest decyzją istotna i poważną, dlatego Kościół celebruje i błogosławi te powołania łaskami sakramentalnymi święceń kapłańskich i małżeństwa.
W ciągu pierwszych dwóch stuleci po śmierci Jezusa nie mianowano kapłanów, dopiero kiedy w IV wieku chrześcijaństwo stało się oficjalną religią Imperium Rzymskiego, powstała hierarchia z biskupem na czele, który mianował swoich pomocników. On mianował więc prezbiterów, kładąc na nich ręce, by pomagali mu w służbie wspólnocie wiernych w określonych kręgach.
Do XII w. został ustalony system sakramentów, a święcenia kapłańskie uznano za jeden z siedmiu sakramentów, celibat natomiast stał się prawem Kościoła.
Człowiek, który chce zostać kapłanem, musi kierować się przemożnym pragnieniem służenia Chrystusowi przez posługę innym. Obrzędu święceń dokonuje biskup w czasie specjalnej liturgii, najczęściej w katedrze, głównym kościele diecezji. Mężczyzn, którzy maja być wyświęceni, przedstawia się biskupowi. Potwierdzają oni, że pragną i są gotowi poświęcić się służbie kapłańskiej. Następnie kandydatów zatwierdza zgromadzenie wiernych przez spontaniczna aprobatę (oklaski) lub przez inny odpowiedni znak zgody.
Zasadniczą częścią obrzędów jest położenie rąk przez biskupa na głowie każdego z kandydatów. Inni obecni kapłani także kładą ręce na głowie każdego nowo wyświeconego, a biskup odmawia modlitwę konsekracyjną. Nowym kapłanom namaszcza się dłonie, a oni przyjmują naczynia i przedmioty używane podczas Mszy Świętej. Po wymianie znaku pokoju nowi kapłani z biskupem i innymi księżmi koncelebrują pierwszą Mszę świętą.
Każde powołanie kapłańskie jest tajemnicą łaski, darem Boga, który wymaga poważnego rozważenia i wolnej odpowiedzi. Po latach studiów teologicznych i doświadczeniu duszpasterskim, po osądzeniu zdolności do życia kapłańskiego, kandydat zostaje powołany do przyjęcia świeceń. Kapłan jest oficjalnym przedstawicielem Chrystusa, jest wyświęcany do służby w pośredniczeniu i przewodniczeniu w liturgii i sakramentach. W dzisiejszych czasach rola ta ulega zmianie. Od kapłana oczekuje się, aby był doradcą, specjalista od działań grupowych, rozdawca pomocy i opieki, organizatorem i teologiem.