Róże różańcowe

Spośród wszystkich nabożeństw do Matki Zbawiciela, najbardziej znany i rozpowszechniony jest różaniec. Tradycja podaje, że sama Maryja nauczyła tej modlitwy św. Dominika. Faktem jest, że właśnie dominikanie przyczynili się w XVI wieku do rozpowszechnienia różańca. Papież Paweł VI nazwał tę modlitwę "streszczeniem Ewangelii", a Jan Paweł II powiedział: "Różaniec jest moją codzienną i umiłowaną modlitwą (...) cudowną w swej prostocie i swej głębi".

Dla bardzo wielu modlitwa różańcowa jest jak „chleb powszedni” - nie mogą bez niej żyć. Jest modlitwą prostą, a jednocześnie kompletną pod każdym względem. Różaniec uczy prawd wiary i pomaga w życiu.

Obecnie jest różaniec modlitwą bardzo praktyczną. Nie potrzeba ani książeczki, ani światła, ani specjalnego miejsca. Można go odmawiać zawsze i wszędzie - w podróży, w czasie bezsennych nocy, w chorobie, na spacerze... Można jeszcze spotkać starszych ludzi, którzy idąc drogą mają ręce splecione różańcem.

Róże różańcowe

Szczególną formą propagowania tej modlitwy są tzw. róże różańcowe, zwane również Żywym Różańcem lub Bractwem Różańcowym.

Ciche, anonimowe osoby, które przez dziesięciolecia czasem należą do Żywego Różańca. Gdy umierają na trumnie mają położony drewniany różaniec, w niektórych parafiach wieniec z róż. Ile dobra stało się za przyczyną ich modlitwy, wie tylko Bóg.

W Parafii jest pięć grup różańcowych (każda liczy 20 osób). Istnieją także dwie grupy dorosłych, którzy swoją modlitwą obejmują dzieci.

 Różaniec jest odmawiany przed każdą Mszą św.